“Dat is niks voor mij…”
Of toch wel?
We zeggen het vaker dan we denken.
“Ik voel gewoon dat het niet klikt.”
“Ik weet het zeker, dit past niet bij mij.”
“Zo’n workshop? Nee, dat is niks voor mij.”
En het klinkt logisch, toch? Alsof je trouw blijft aan jezelf. Alsof je luistert naar je intuïtie.
Maar wat als het geen intuïtie is, maar gewoon een oud script dat op repeat staat?
Wat je denkt te weten, is meestal een patroon
We geloven vaak dat we onszelf goed kennen. Maar wat we ‘weten’ is vaak niet meer dan een vertrouwde gedachtegang.
Een beschermingsmechanisme dat klinkt als innerlijk weten, maar in werkelijkheid zegt:
“Laten we het maar niet proberen, dan kan er ook niks misgaan.”
Je hoofd doet z’n werk: risico’s vermijden, veiligheid boven alles.
En dat is niet verkeerd. Maar het is ook niet per se waar.
Projectie: het verklede stemmetje in je hoofd
Dat gevoel van “dit is niets voor mij”?
In veel gevallen is het geen echte ervaring die tot dat inzicht leidt, maar een overtuiging. Een beeld.
Eentje die je nog nooit hebt getoetst in de praktijk.
Dat noemen we projectie: een gedachte over iets dat je nog niet zelf ervaren hebt, maar waar je toch een conclusie aan hangt.
En dat stemmetje klinkt zo overtuigend:
“Het voelt niet goed.”
“Dat is niet mijn stijl.”
“Ik zie mezelf dat niet doen.”
Maar heb je het echt geprobeerd?
Van fantasie naar ervaring
Het brein is een kei in inschattingen doen zonder bewijs.
Psycholoog Daniel Kahneman noemt dat de illusie van geldigheid: we hebben vertrouwen in onze conclusies, zelfs als die nergens op gebaseerd zijn.
Je hoofd gokt, en jij denkt dat het helder weten is.
Maar eerlijk is eerlijk: wat je niet hebt gedaan, kun je niet echt beoordelen.
Wat je wél hebt gedaan – dat geeft feedback.
Alles vóór directe ervaring is fantasie. Alles daarna is inzicht.
En dan komt NLP om de hoek kijken
Een belangrijk NLP-principe: je kunt pas echt weten of iets werkt, als je het zelf doet.
Niet in je hoofd, maar in het moment.
Met al je zintuigen aan. Vanuit je lijf, niet je overtuigingen.
Denken over zwemmen is geen zwemmen.
Oordelen over een training vanaf een flyer is geen ervaring.
Een coach afwijzen op gevoel zonder gesprek, is geen ontmoeting.
Check jezelf. Vier vragen die het verschil maken:
- Heb ik dit al eens écht gedaan, of alleen in mijn hoofd afgespeeld?
Denken telt niet mee. Alleen ervaring geeft helderheid. - Komt mijn ‘nee’ uit ervaring, of uit verwachting?
Verwachtingen zijn vaak echo’s van oude verhalen.
- Heb ik ooit iets soortgelijks meegemaakt wat niet goed ging?
Eén mindere ervaring is geen voorspelling voor altijd. - Wat zou ik doen als ik mijn oordeel 10 minuten op pauze kon zetten?
Wat er dan opkomt, is vaak precies waar je groei ligt.
Tot slot: je hoeft het niet meteen leuk te vinden
Je hoeft niet enthousiast te zijn. Je hoeft het alleen maar te doen.
Ervaren, voelen, proeven.
En dan pas beslissen.
Dus de volgende keer dat je denkt “Dat is niks voor mij”, stel jezelf deze vraag:
“Is dat écht waar, of voelt het gewoon veiliger om het niet te proberen?”
Want alleen jij weet het antwoord. En dat ontdek je niet in je hoofd, maar in de ervaring zelf.